De troost van juiste woordkeuze en humor bij opnames.

 

Podcast

 

De Belgische acteur Bruno Georis deelt zijn passie voor literaire teksten in een nieuwe reeks. - Gesprek met Jacques Besnard

"La Peur" van Guy de Maupassant om even afstand te nemen van onze zorgen. Lewis Carroll's "Le Parapluie du presbytère" om onze belevenis van de tijd in twijfel te trekken. "A la recherche du temps perdu" van Marcel Proust, met als doel te allen tijde het belang te begrijpen van het eigen bewustzijn. Tijdens de Covid-opsluiting nam Bruno Georis het initiatief tot een reeks podcasts: "Au fil des pages et des jours", om het nieuws te analyseren vanuit een literair en poëtisch standpunt. Met actrice Joséphine de Renesse brengt hij klassieke teksten in ‘capsules’ waarvoor Christophe Cossement het geluid aanbrengt.

​​

Hoe is het idee voor deze podcast ontstaan?

​

​Al jaren stel ik literaire teksten voor in plaatsen zoals ‘La Maison des Ecrivains’; steeds was de voorstelling aangepast aan de gekozen omgeving. Ook organiseerde ik in musea rondleidingen waarbij ik literaire teksten associeerde met de aanwezige kunstwerken. Een daarvan had plaats in het Fin de siècle Museum met gedichten van Emile Verhaeren aansluitend bij bepaalde beeldhouwwerken en schilderijen. De Covid-opsluiting leidde tot een ramp, alle projecten vielen stil. Mijn activiteit omvatte toen ook reclame en nasynchronisatie, mijn contacten met bepaalde reclameproductiehuizen ontwikkelden, met name met Christophe Cossement van het bedrijf Cobra. Het idee van een soort literair en poëtisch platform naar aanleiding van de actualiteit groeide; we hebben al onze energie gestoken in dit project. We lezen deze teksten met Joséphine met wie ik al op de planken heb gestaan. Samenwerken is inderdaad aangenamer. Christophe zorgt voor de sfeer, de geluidsachtergronden.

​

​Hoe kies je de teksten?

​

​Om je een idee te geven: mijn keuze viel op ‘La Peur’ van Maupassant omdat ik een dochtertje van 5 heb en aanvoel dat er nu een zeer angstaanjagend en uiterst schadelijk klimaat heerst. Het is een heel mooie tekst over mensen die opgesloten zitten in een hut en bang zijn voor een geest, zo erg zelfs dat ze er gek van worden. Het is een tekst die het mogelijk maakt aandacht te schenken aan het risico alle realiteitszin te verliezen wanneer je jezelf in angst opsluit. Het zijn beoordelingen, poëtische of literaire voorstellingen van de werkelijkheid die ons in staat stellen ons standpunt te veranderen.

​

​Wat heb je gelezen tijdens deze opsluiting?

​

​Ik ben extreem gevoelig voor het begrip van de kindertijd en ben gaan zoeken in vergeten boeken. Ik las Georges Duhamel: "Les Plaisirs et les Jeux", een van de boeken die je niet meer leest. Hij kwam terug uit de oorlog van 14-18 en vond daarna, in en dankzij de zorg voor kinderen, opnieuw zin in het leven en wijsheid. Hij leerde weer te leven door te kijken naar de intense vreugde die in kinderen leeft. Ik woon naast een school en alleen al het gejoel van kinderen op de speelplaats geeft weer betekenis.

​

​Hebben de teksten een louterend effect?

​

​Literatuur, poëzie, theater, entertainment … het is altijd afstand nemen. Er zijn natuurlijk essentiële behoeften: gezondheid, onderwijs, enz., maar secundaire behoeften vormen al onze menselijkheid, onze identiteit, onze taal, onze spiritualiteit. Het is niet onmiddellijk essentieel en toch is het wat ons volledig onderscheidt van het dier. Het gaat erover dat we een esthetische belevenis kennen, dat we bang zijn, dat we liefhebben, dat we iets niet leuk vinden. Proust zegt dat literatuur het echte leven is. Dit hallucinerende universum dat iedereen in zich heeft. Ik heb de indruk dat cultuur een achterkamertje is geworden van het café waar we af en toe naar toe gaan. Het is echter essentieel voedsel. Het is niet enkel vermaak. Dit is wat ervoor zorgt dat je op een gegeven moment het niet eens bent met iemand, dat je verontwaardigd bent.

​

​Je neemt ook deel aan het initiatief “A creux de l’oreille” (www.ouvrirlesportes.be/acob-spectateur), waarbij acteurs op vrijwillige basis een gedicht of een fragment uit een toneelstuk voorlezen aan een gesprekspartner aan het andere eind van de lijn: vind je dat leuk?

​

​Sinds vele jaren memoriseer ik teksten en zeg ik die met een enorm plezier. Het genoegen is bijna een wellust voor mij. Ik probeer voor volgend jaar een show op te zetten rond Jean de La Fontaine voor de vierhonderdste verjaardag van zijn geboorte. Ik leer fabels en vertel ze, en beleef dat als een zaligheid!

​

​Om het gesprek te beluisteren (in de oorspronkelijke taal): www.amusea.com/podcast